Είναι από αυτά τα βράδια που δεν περνάνε με τίποτα. Σκέφτομαι ξανά και ξανά. Ξέρεις, αυτή τη σκέψη που σε εξουθενώνει, σε βασανίζει, σε βάζει στην αγχόνη και σε αφήνει παράλυτο. Έλα τώρα, δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα όσο τώρα φαντάζουν. Το ξέρεις και αυτό.
Κάθε φορά που φεύγεις, δεν θέλω να βλέπω την πλάτη σου, δεν θέλω να βλέπω πως απομακρύνεσαι, γυρίζω το βλέμμα μου και απλά εύχομαι να μην είναι η τελευταία φορά. Το τελευταίο καιρό δεν μιλάμε όπως μιλούσαμε, πες με παιδί, με ενοχλεί πολύ. Με ενοχλεί πολύ που δεν το προσπαθείς. Πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθεί να μπει στο μυαλό σου, να σε καταλάβω, σου το ορκίζομαι κάποιες φορές είμαι σίγουρος για το συμπέρασμά και νιώθω να λυτρώνομαι. Αλλά ύστερα πέφτω και τσακίζομαι.
Πήγε 02:00 και τα λόγια μας ηχούν ακόμη στο μυαλό μου. Είπα κάτι λάθος; Σου είπα πως δεν παρεξηγώ. Δεν βλέπω καθαρά τώρα, αλλά ας είναι, πιστεύω δεν παρεξηγείς ούτε εσύ. Η λογική μου θέλει να συνεχίσει το συνειρμό αυτό και η καρδιά μου θέλει να ξεχάσει. Λόγο τιμής, μπορώ να ξεχάσω, μπορώ να γίνω κρύος σαν να μην ένιωσα ποτέ τίποτα.... Αλλά δεν θέλω.
Κοίτα πως άλλαξαν όλα τώρα.
Σε κοίταξα στα μάτια και νόμιζες πως είναι αμηχανία, ενώ απλά μου αρέσει να σε παρατηρώ.
Σου έπιασα το χέρι για να σε νιώσω και εσύ νόμιζες πως σε παρακαλάω.
Έκανα κίνησή για να σε φιλήσω και εσύ νόμιζες πως ψάχνω επιβεβαίωσή.
Σου έστειλα μια καλημέρα και νόμιζες ότι το έκανα από ανασφάλεια.
Ενώ εγώ απλά νοιάζομαι για εμάς.
Ίσως φταίω εγώ για όλα. Καλύτερα έτσι, να έχω εγώ την ευθύνη. Μπορούμε να προχωρήσουμε μαζί, μπορούμε να προχωρήσουμε παράλληλα ή αντίθετά. Εγώ θα ξέρω ότι προσπάθησα, ενώ εσυ απ' τη πλευρά σου τίποτα.
1/11/20
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου